Zwana w dawnych stuleciach białym złotem. Wzmianki na temat uprawy bawełny mają wiele tysięcy lat. Najstarsze wzmianki pochodzą z Egiptu i Indii, które od zawsze są kojarzone z uprawą bawełny. Bawełna wymaga wiele zachodu przy uprawie, wiele wody. Przędza bawełniana mało szlachetna jest matowa, ta o dłuższych włóknach ma lekki połysk ale zawsze bardzo mmiękka i przyjemna w dotyku. Bawełna jest bardzo higroskopijna, łatwo się gniecie. Proces merceryzacji uszlachetnia włókna bawełny. Bawełna pięknie się barwi na kolory zarówno jasne jak i ciemne, łatwo też oddaje kolory w słońcu o czym należy pamiętać. Poprzez łatwość przyjmowania kolorów drukowanie bawełny stało się prawdziwym kunsztem rzemieślnictwa w XVIII wieku. Z tamtego okresu pochodzi Toile de Jouy (modna na salonach bawełna drukowana w scenki rodzajowe).Bawełniane wyroby: płótno, welur, aksamit, chintz, satyna, perkal, batyst itd są szeroko stosowane w dekoratorstwie.

Przez wiele tysięcy lat aż do dziś to symbol luksusu, bogactwa i statusu społecznego. Jak wszyscy wiemy jedwab pochodzi z Chin. Nić jedwabną otrzymuje się, rozwijając kokon z niewyklutego jeszcze owada o nazwie Bombyx Mori (cyt. Tkaniny dekoracyjne, wyd. Arkady). Długość nici pozyskana z jednego kokonu może sięgać nawet 3 tysięcy metrów. Nitka ta jest bardzo cienka i pojedyncza. Jedwab zawsze był surowcem bardzo szlachetnym na który mogli sobie pozwolić tylko najbardziej zamożni. Tajemnice produkcji tkanin jedwabnych od pozyskania surowca chronione były przez wiele tysięcy lat w Chinach pozostając ich źródłem narodowego bogactwa i dając podstawę pracy wielu gospodarstwom. W chinach opracowano technologię produkcji wielu rodzajów jedwabiu w zależniości od zastosowań. Jedwabniki również były różne, żywiły się różnymi roślinami. Znany przez nas jedwab pod nazwą handlową szantung pochodzi od jedwabników żywiących się liśćmi dębu. Jedwab ten charakteryzuje się nieregularną fakturą poziomych prążków powstałych przez zastosowanie watków ze zgrubieniami z surowej przędzy odpadkowej. (cyt. Tkaniny dekoracyjne, wyd. Arkady) Jedwab jest rozciągliwy i sprężysty, przez co nie gniecie się  zbytnio a zagniecenia łatwo się rozprasowują. Jest higroskopijny i nie elektryzuje się. Przędza jedwabna jest miękka i błyszcząca ale jest również mocna. Wyroby jedwabne to: adamaszki, brokaty haftowane metalową nicią, satyny, szantungi, welury, aksamity, tafty, tkaniny jednobarwne o splocie prostym zwane potocznie jedwabiem.

Obecna zarówno w dekoratorstwie jak i powszechnym użyciu również od wielu tysięcy lat zwłaszcza w miejscach chłodnych, czyli północnych lub wysokogórskich. Wełna to szerokie określenie. Wełnę pozyskuje się z okrywy włosowej : owiec, kóz, królików, lam, jaków i wielbłądów. Wełna uważana jest za najstarszy surowiec takstylny ponieważ była łatwo pozyskiwana i można było stworzyć tkaninę bez posiadania warsztatu. W Średniowieczu największym producentem owiec była Wielka Brytania. Wełna pozyskiwana z ich owiec była wysyłana do ośrodków włókienniczych w Niderlandach i Włoszech. Centra włókiennicze znakomicie się rozwinęły zarówno w tkactwie bardzo delikatnych tkanin wełnianych jak również farbiarstwie. Farbiarstwo wełny było na znakomitym poziomie, wełna była barwiona trwale i na wiele kolorów, co umożliwiło tkactwo artystyczne.

Wełna owiec może być od bardzo delikatnej, pochodzacej z merynosów lub pierwszego strzyżenia młodych jagniąt (z obu można zrobić wełnę czesankową) poprzez różne rodzaje aż do twardej, zwanej zgrzebną, używanej do tkania dywanów.

Najdelikatniejsza wełna pochodzi od kóz alpak, pochodzących z Andów Ameryki Południowej oraz kóz kaszmirskich, pochodzących z gór Azji.

Dzięki łuskowatej budowie włosa wełna jest niezwykle elastyczna, trwale się barwi, znakomicie się formuje, jest bardzo mocna i trwała jako wyrób. Wełna ze względu na zawartość lanoliny jest również hypoalergiczna, w dywanach nie umieszczają się np. roztocza. Jest to tkanina naturalna z powodzeniem stosowana w miejscach użyteczności publicznej ze względu na trwałość i niepalność. Wełna z trudem przyjmuje zabrudzenia oraz łatwo się czyści.

Włókna liściowe, twarde, szorstkie w dotyku. Bardzo trudno się barwią, używane są przede wszystkim do produkcji chodników o prostym splocie. Ze względu na swoją higroskopijność nie lubią być czyszczone wodą.

Podobnie jak len są to włókna łykowe, długie pochodzące z roślin uprawianych w wilgotnym klimacie Azji. Juta trudno się barwi na ciemne kolory, jest bardzo higroskopijna ale wytrzymała. Ze względu na niską cenę oraz powszechność worki jutowe używane są w ogrodnictwie, transporcie, budownictwie, itd. Używane są również w dekoratorstwie jako tkaniny tapicerskie ze względu na swój splot oraz wytrzymałość.

Włókno wiskozowe to włókno chemicznie uzyskiwane z celulozy. W dużym skrócie można powiedzieć że wiskoza to włókno uzyskiwane z drzew. Wiskoza ma wiele zalet tkanin naturalnych ale również wiele wad. Wiskoza pięknie się błyszczy w czym do złudzenia przypomina jedwab a jest tańsza w uzyskaniu, pięknie i trwale się barwi. Pięknie błyszczące welury o głębokim kolorze często są welurami wiskozowymi. Wiskoza nie lubi wody, prać ją można tylko w niskiej temperaturze, bardzo łatwo się zagniata, często trwale. Wiskoza jest delikatna i higroskopijna. Plamy z tkaniny wiskozowej są bardzo trudno wywabiane. Dywany z włókna wiskozowego po jakimś czasie się wydeptują – załamuje się włókno, następuje utrata początkowego połysku, plamy są zaś bardzo trudno usuwalne.